Η ιερωσύνη είναι το μυστήριο της εκκλησίας το οποίο παρέχει την “χαρισματική εξουσία που κατευθύνει ή συντονίζει όλες τις υπόλοιπες χαρισματικές εκδηλώσεις” της Εκκλησίας και θέτοντας “σε λειτουργική έκφραση όλα τα άλλα μυστήρια”, “συντρίβει τις αλλοτριωτικές δυνάμεις της φθοράς και ανακαινίζει τον άνθρωπο”. Αυτή η χαρισματική εξουσία μεταβιβάζεται μέσω της αδιάκοπης Αποστολικής διαδοχής και καθιστά τους επισκόπους ή τους πρεσβυτέρους τα “απαραίτητα όργανα” διά των οποίων “ο μέγας αρχιερεύς Ιησούς Χριστός επιτελεί” τα Ιερά Μυστήρια. Έτσι, η ισχύ της και η δύναμή της πηγάζει από την ιερωσύνη του Ιησού Χριστού και λειτουργεί ως εγκέφαλος ή συντονιστικό κέντρο όλων των άλλων λειτουργιών του εκκλησιαστικού σώματος, αφού στην εκκλησία δε νοείται καμία ενδιάμεση μεσιτική δύναμη ανάμεσα στο σώμα και το δημιουργό. Ουσιαστικά αποτελεί το χάρισμα της κυβέρνησης που δίνει ο Χριστός στα μέλη της εκκλησίας. Η ιεροσύνη τελικά είναι το χάρισμα που δίνει ο Κύριος μέσω της ζωοποιητικής του θυσίας και ανάστασης σε όλα τα μέλη της εκκλησίας, ενώ ως καρπός του σώματος προκύπτουν μέλη τα οποία μέσω ειδικού πλέον χαρίσματος οδηγούνται στη λεγόμενη ειδική ιεροσύνη.

Περί Ιερατικών Κλήσεων και Ιερατικών Κλίσεων το πόνημα: Ομόηχες λέξεις αλλά με διαφορετική σημασία και ετυμολογία.

Η λέξη κλήση προέρχεται από το αρχαίο κλήσις και ανάγεται στο ρήμα καλώ.

Η λέξη κλίση ετυμολογείται από το αρχαίο κλίσις και ανάγεται στο ρήμα κλίνω. Χρησιμοποιείται σήμερα με διάφορες σημασίες, σε προτάσεις όπως: Το πλοίο είχε μικρή κλίση (= έγερνε) προς τα δεξιά. Από παιδί είχε κλίση (= έφεση, ροπή) στην ιερωσύνη.

Στην Εγκύκλιο (του 2015) της Ιεράς Συνόδου που ακολουθεί διαβάζουμε περί «Ιερατικών Κλήσεων»

«…Τήν ἴδια αὐτή ἡμέρα, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει θεσπίσει νά προβάλλεται ἡ ἀξία καί σπουδαιότητα τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων: τό κάλεσμα δηλαδή πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀπευθύνει κυρίως στούς νέους, προκειμένου νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδό τῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό καί τῆς διακονίας τῆς Ἐκκλησίας».

Η αίσθηση / νόημα της κλήσης αρχίζει..

Ο φωτισμός της συνείδησης επικεντρώνεται στο κάλεσμα μιας υψηλής αποστολής και ενεργοποιείται αμέσως για να υπηρετήσει εκείνα τα συστατικά που οδηγούν στην ολοκλήρωση της νοηματοδοτημένης από το ουράνιο κάλεσμα ύπαρξης: επιθυμία, ιερός πόθος, θέληση, στοχοθέτηση, λήψη σημαντικών αποφάσεων, αφοσίωση, δικαίωση.

Πώς καλλιεργείται η κλήση – Πολιτισμός της ύπαρξης

Η κλήση καλλιεργείται αρχικά μέσα στην ψυχή του ενδιαφερομένου, παίρνοντας διαστάσεις οραματικού προσδιορισμού της μελλοντικής του πορείας. Η ψυχή αναδιπλώνεται σε αυτό που την εκφράζει, σε αυτό που είναι & νοσταλγεί. Ο πολιτισμός της διάθεσης να υπηρετήσει το άτομο την κλήση του με όλη του την ψυχή, το ωθεί να εξιδανικεύει το στόχο του και να επιδιώκει την ολοκλήρωσή του μέσα στην ευφορία μιας συνεχούς δημιουργίας∙ έτσι, φανερώνεται ο πολιτισμός της ύπαρξης που επιζητά επίμονα να εκφραστεί και στο άμεσο κοινωνικό περιβάλλον.

Το περιβάλλον θα λειτουργήσει ως γνήσιος εμψυχωτής μεταφέροντας το δικό του πνεύμα πολιτισμού, που θα επιτρέψει σ’ ένα λειτουργικό της μέλος ν’ αποκτήσει μια καθαρή εποπτεία του εαυτού του. Τότε θα καταφανεί ο προσανατολισμός προς την πνευματική του αποστολή, αλλά και ο προσδιορισμός των ενδιαφερόντων του, που γεννιούνται από τις εσωτερικές ανάγκες, και θα δηλωθούν ως προσωπικές αξίες στον ίδιο και στους άλλους.

Πώς εμπλέκεται η κλήση στο χώρο εργασίας

Η απόφαση ενός νεαρού ,να οδηγηθεί προς το μυστήριο της Ιερωσύνης, το χάρισμα, που η ανέκφραστη αγάπη του Θεού επιτρέπει, επιταχύνει την τελείωσή του με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την είσοδό του στο χώρο της ενορίας, ένα χώρο έτοιμο για δράση.

Στην ενορία αθόρυβα και ταπεινά εκπληρώνει το ιερατικό του χρέος, έναντι Θεού και ανθρώπων, μοιράζεται με αγαπητική διάθεση προσέγγισης αυτό που επιτάσσει η αποστολή του, διακονώντας τις ανάγκες των πιστών∙ είναι επιεικής με τους συνανθρώπους του, ιεροπρεπής, ώστε οι άνθρωποι της ενορίας που λειτουργούν σε «μια ποιότητα ιερατική»να οικοδομούν την εκκλησιαστική ενότητα και να εναποθέτουν, όταν χρειαστεί, τις αγωνίες και τα πνευματικά τους προβλήματα στην ομόθυμη διάθεση της διακονίας του.

«Διὰ κλήσεως τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 11, 29).

«Είναι αυτό, το Άγιο Πνεύμα, που “τελειοῖ”, δηλαδή αναδεικνύει τέλειο και ολοκληρωμένο έναν ιερέα»

Πηγές: 

https://www.pemptousia.gr

http://www.ierovima.gr

https://el.orthodoxwiki.org