Των Τριών Ιεραρχών (1) Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ιππολύτου αντίπαπα Ρώμης και των συν αυτώ Κυριακού επισκόπου, Μαξίμου και Μαξίμου πρεσβυτέρων, Αρχελάου διακόνου, Αμανδίνου, Χρυσής (Αΰρας), Βενερίου, Ερκουλίου, Ερμού, Ευσεβίου, Θεοδώρου του «τριβουνίου», Κενσουρίνου, Κομόδου, Κύπρου, Μαύρου, Μήνα, Μοναγρίου, Ολυμπίνου, Ρουστικίου, Σαβαΐνου, Στυρακίου και Φήλικος. Θεοφίλου του Νέου. Νεομάρτυρος Θεοδώρου Χατζή, του Μυτιληναίου (†1784). Ανάμνησις ευρέσεως εν Τήνω της ιεράς εικόνος της Ευαγγελιστρίας (1823).

(1)Στα χρόνια της βασιλείας του Αλέξιου Κομνηνού ξέσπασε μία έριδα, η οποία προς στιγμήν απείλησε την ενότητα της Χριστιανοσύνης. Η άρτια θεολογική κατάρτιση, οι αρετές, το ήθος, η μεγαλοφυΐα, τα ποιμαντικά και διοικητικά χαρίσματα, η βαθιά και ζέουσα πίστη καθώς και το πολύπλευρο και τεράστιο συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών, Μεγάλου Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου και Ιωάννου Χρυσοστόμου, έγιναν η αιτία φιλονικίας των χριστιανών για το ποιος εκ των τριών αγίων είναι σημαντικότερος. Η διαμάχη έλαβε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις, ώστε τα πλήθη χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, τους Βασιλείτες, Γρηγορίτες και Ιωαννίτες. Οι ίδιοι οι άγιοι έδωσαν τέλος στη διαμάχη εμφανιζόμενοι στο θεοσεβή, ενάρετο και προικισμένο με πλούσια χαρίσματα ιεράρχη Ιωάννη Μαυρόποδα, επίσκοπο Ευχαϊτών, λέγοντάς του ότι μεταξύ τους δεν υπήρχε αντιδικία και να ενεργήσει τα δέοντα για να σταματήσει η επικίνδυνη για την ενότητα της Εκκλησίας διαμάχη. Ο Ιωάννης συνένωσε την μνήμη και των τριών Ιεραρχών σε μία κοινή εορτή στις 30 Ιανουαρίου και έγραψε γι αυτήν ειδική ακολουθία, η οποία ψάλλεται ως τις ημέρες μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έληξε η φιλονικία.