Βίος

Η Οσία Μεθοδία γεννήθηκε στην Κίμωλο στις 10 Νοεμβρίου του 1861. Γονείς της ήταν ο Ιάκωβος, έμπορος, και η Μαρία Σάρδη, άνθρωποι ευσεβείς και πιστοί στον Θεό. Μάλιστα, μετά τον θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της οσίας έγινε και αυτή μοναχή με το όνομα Χριστοδούλη. Η Ειρήνη, έτσι ονομαζόταν η Μεθοδία, δεν ήταν το μόνο παιδί της οικογένειας. Είχε επτά αδέλφια, τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια.

Δεν έχουν διασωθεί πολλά στοιχεία για τα παιδικά της χρόνια. Φαίνεται όμως, ότι από μικρή ηλικία την οσία χαρακτήριζε η σεμνότητα, η αγάπη και η αφοσίωση προς τον Θεό, ήταν “οσμή ζωής εις ζωήν”[1],. Πάντα προσπαθούσε να αποφεύγει καθετί βλαβερό που απομάκρυνε την ψυχή της από τον θείο έρωτα[Σημ 1]. Επισκεπτόταν πολύ συχνά την εκκλησία καθώς εκεί πίστευε ότι μπορούσε να βρίσκεται πιο κοντά στον Θεό και να βιώνει πιο έντονα και με κατάνυξη τη θεϊκή παρουσία.

Ανύπαρκτες εξάλλου είναι οι πηγές στις οποίες γίνεται λόγος για τη μόρφωση και την τυχόν επαγγελματική κλίση της οσίας. Φαίνεται όμως, σύμφωνα με τους βιογράφους της[2], ότι δεν ήταν μορφωμένη. Γρήγορα διεφάνη η κλίση της προς τον μοναχισμό. Παρόλα αυτά οι γονείς της, όταν Ειρήνη μεγάλωσε και έφτασε σε ηλικία γάμου, την πάντρεψαν με ένα ναυτικό καταγόμενο από το νησί της Χίου. Ο έγγαμος βίος δεν επηρέασε καθόλου τη Μεθοδία η οποία συνέχιζε την ενάρετη ζωή της, παραμένοντας πιστή στον Κύριο και Θεό της.

Ασκητική Ζωή

Πολύ σύντομα η οσία έμεινε μόνη της στη ζωή μετά τον χαμό του συζύγου της στις ακτές της Μ.Ασίας όταν ναυάγησε το πλοίο του. Από αυτή τη στιγμή και για την υπόλοιπη ζωή της αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό επιλέγοντας την ασκητική ζωή σ΄ένα μικρό κελί, καθώς το νησί δε διέθετε κοινόβιο μοναστήρι, στο “Μέσα Κάστρο της Κιμώλου. Ο ιερός αυτός τόπος που αποτέλεσε την “εγκλείστρα” [Σημ 2] της σώζεται μέχρι τις μέρες μας.

Μετά από σκληρή και επίπονη δοκιμασία και προετοιμασία η οσία εκάρη μοναχή από τον Αρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο στον ναό της Παναγίας Οδηγήτριας της Κιμώλου και ονομάστηκε Μεθοδία. Από τη στιγμή εκείνη κλείστηκε στο κελί της και έβγαινε μόνο σε ειδικές περιπτώσεις για να προσφέρει βοήθεια σε όσους είχαν την ανάγκη της. Χαρακτηριστικό μάλιστα της φιλανθρωπίας της είναι το γεγονός ότι πολλά από τα αγαθά που της πρόσφεραν οι κάτοικοι του νησιού τα δώριζε στους φτωχούς[3].

Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην προσευχή, τη νηστεία και την άσκηση χωρίς να δίνει σημασία στο φαγητό και τον ύπνο. Το κρεβάτι της ήταν ξύλινο και ο ύπνος της ελάχιστος.Περνούσε ολόκληρο το βράδυ προσευχόμενη ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού. Σε περιόδους νηστείας όχι μόνο δεν έβγαινε από το κελί της αλλά δε δεχόταν καν επισκέψεις.

Μελετούσε το Γεροντικό και τη Φιλοκαλία απαραίτητα βοηθήματα των χριστιανών μοναχών. Παράλληλα όμως επιδιδόταν και σε χειρωνακτική εργασία ράβοντας και πλέκοντας ενδύματα δικά της αλλά και για τους άπορους συμπατριώτες της.

Το κελί της έγινε πόλος έλξης και καταφύγιο των συμπατριωτισσών της που προσέρχονταν εκεί και ζητούσαν τη στήριξη και τον φωτισμό της. Εκείνη γεμάτη αγάπη και φιλάνθρωπα αισθήματα προσέφερε, ό,τι μπορούσε, στερούμενη η ίδια. Ο Αγιορείτης μοναχός Μωϋσής ονομάζει το κελί της “φιλόπτωχο ταμείο”

Πηγή:wikipedia